Z rodzicami Jana Chrzciciela tak się jednak nie stało. Ich postawa była wręcz przeciwna. Jej klimat wyznacza już pierwsza reakcja Elżbiety na widok Maryi. Zamiast czuć się urażona, że jej własne dziecko nie dorówna godnością Synowi Maryi, wita z entuzjazmem swą młodą krewną, nazywając Ją „błogosławioną między niewiastami” i „Matką mojego Pana” (por. Łk 1,42-43). Zachariasz podziela w pełni uczucia swojej żony. Po długich miesiącach milczenia potrafi dostrzec rolę Jana jako poprzednika Pańskiego i podziękować za to Bogu (Łk 1,64.76). Nawet sąsiedzi i krewni Elżbiety, słysząc, „że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem” (Łk 1,58). Także sam Jan po latach okaże wielką pokorę, odmawiając przyjęcia ról i tytułów, które mu się nie należą. „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30) – powie, bez cienia smutku i rozżalenia nad sobą, które prowadzą do zazdrości.

„Czy chciałbyś, by Bóg został przez ciebie uwielbiony?” – pytał św. Jan Chryzostom. Naśladując rodzinę Zachariasza, ucz się radować z tymi, którzy się radują. „Raduj się postępem swoich braci i sióstr. Gdyż przez to, że ty, Jego sługa, pokonujesz zazdrość, ciesząc się zasługami innych, Bóg będzie uwielbiony.”

„Raduję się w Tobie, Panie, i cieszę się z Twoich pełnych miłości planów wobec mnie i wszystkich Twoich dzieci.”

Ml 3,1-4.23-24

Ps 25,4-5.8-10.14

(Słowo wśród nas, 2014)