Po kilku latach nauki na prawach eksternisty w gimnazjum (od 1883 r.) zachorował na gruźlicę kości.
Musiał posługiwać się kulami.
Choroba ta gnębiła go do końca życia.
Już w gimnazjum pragnął zostać kapłanem.
Jednakże dopiero w 1891 roku, jako 20-letni młodzieniec, wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach.
Wówczas też zmienił swoje nazwisko z Matulaitis na Matulewicz.
Zapamiętano go jako kleryka pełnego spokoju, wewnętrznej równowagi, otwartego i pracowitego.
Gdy władze carskie zamknęły seminarium, kontynuował naukę w Warszawie, a następnie w Petersburgu.
Tu przyjął święcenia kapłańskie 31 grudnia 1898 roku.
W następnym roku ukończył Akademię Petersburską jako magister teologii.
Doktorat uzyskał na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim.
Powrócił do Kielc, gdzie podjął zajęcia jako profesor seminarium (do 1904 r.).
Postępująca gruźlica kości spowodowała, że musiał poddać się ciężkiej operacji w jednym z warszawskich szpitali.
Dojrzał w nim wówczas zamiar odnowienia i zreformowania zakonu marianów, skazanego przez władze carskie na wymarcie.
29 sierpnia 1909 roku, w kaplicy biskupiej w Warszawie, złożył śluby zakonne na ręce ostatniego żyjącego marianina ojca Wincentego Senkusa.
Rok później ułożył nowe konstytucje dla marianów, którzy odtąd mieli być zgromadzeniem ukrytym.
Jeszcze w tym samym roku Pius X potwierdził regułę.
Pierwszy nowicjat odnowionej wspólnoty złożony z 2 profesorów i jednego ucznia został utworzony w Petersburgu.
W 1911 we Fryburgu Szwajcarskim powstał drugi, następnie dom zakonny w Chicago, a podczas I wojny światowej dom na Bielanach pod Warszawą.
W 1911 roku został generałem zakonu, którym kierował do śmierci.
W 1918 roku Benedykt XV mianował go biskupem wileńskim.
Udało mu się umocnić katolicyzm w diecezji.
Na własną prośbę został zwolniony z obowiązków biskupa w sierpniu 1925 roku.
Pragnął poświęcić się całkowicie kierowaniu zgromadzeniem marianów, lecz już w grudniu tego samego roku został mianowany wizytatorem apostolskim na Litwie.
W ciągu dwu następnych lat nieludzkimi wprost wysiłkami udało mu się zorganizować życie katolickie w tym kraju i naprawić stosunki ze Stolicą Apostolską.
W trakcie prac nad zatwierdzeniem konkordatu, ojciec Jerzy umarł nagle po nieudanej operacji 27 stycznia 1927 r.
Beatyfikowany został przez Jana Pawła II w 1987 roku podczas uroczystości z okazji 600-lecia Chrztu Litwy.
Jego relikwie spoczywają w kościele w Mariampolu.
Jest jednym z patronów Litwy.
(www.brewiarz.pl)
