Młoda dziewczyna chce w sklepie tekstylnym kupić materiał na suknię. „Chodzi mi o taki, który gdy się idzie, szeleści" — przedkłada klientka swoje Ĺźyczenie. Sprzedawca mówi: „To niech pani najlepiej weĹşmie taftę, mamy w pięknych kolorach". „Na kolorze mi nie zaleĹźy — wyjaśnia dziewczyna — najwaĹźniejsze, by materiał był słyszalny". Zdecydowała się w końcu na białą taftę. Kupiła pięć metrów i poszła. Na ladzie zostawiła rękawiczki. Sprzedawca pobiegł za nią, a zwracając jej zgubę nie wytrzymał i zapytał: „Proszę mi powiedzieć, ale szczerze, dlaczego pani koniecznie chciała kupić ten szeleszczący materiał?" Dziewczyna wyjaśnia: „To jest moja suknia ślubna. Mój narzeczony jest niewidomy. JeĹźeli juĹź nie widzi mej sukni, to chcę by przynajmniej

ją słyszał i wiedział, Ĺźe jestem blisko niego". Oto prawdziwa miłość. Ci, którzy się kochają, chcą być blisko siebie.

Jak wiemy, Jezus ciągle powraca do kilku podstawowych spraw: uzdrawiającej siły miłości, potrzeby wzajemnego wybaczenia oraz, o czym mowa w dzisiejszym czytaniu, do niezmiennej mocy woli BoĹźej. Bez względu na to, co zrobi człowiek - a dzisiejsza Ewangelia przedstawia arcykapłanów i starszych ludu, którzy są przykładem ludzkiego egoizmu - wola BoĹźa zostanie wykonana w ludzkiej historii.

Jezus krytykuje arcykapłanów za konkretne zaniedbania: za gromadzenie powierzonych im skarbów i niechęć do dzielenia się z ludem wiedzą w kwestiach religijnych. W ten sposób Jezus uczy nas, Ĺźe mamy się dzielić kaĹźdym otrzymanym darem. Chować coś dla siebie, znaczy stracić to. Jak pokazuje historia Ĺťydów, Bóg przeniósł swą łaskę z jednego ludu na wiele innych, z jednego narodu na ludy całego świata. Wszystko to stało się dzięki sile miłości jednego człowieka, Jezusa, który nade wszystko uczy nas, jak dzielić się tym, co mamy, i w ten sposób wzbogacać Ĺźycie innych i swoje własne.